صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

روز شکرگزاری از نعمت رمضان و سفره گسترده اش، که همه جان های تشنه را از سبوی تشنگی خویش، سیراب گردانید.

روز سپاسگزاری از میزبان مهربان این ضیافت است که زنجیرها را از دست و پای گشود و بر دست شیاطین بست تا میهمانش آسوده تر بتواند در بارگاهش سجده کند.

و تو ای ماه ضیافت خدا، رمضان! با هزار جلوه آمدی و دل از کف ما ربودی.

جانمان را در برکه مهربانی ات شستی و اینک خوان پرنعمتت را برچیدی و نورباران ما به آخر رسید.

سودای رفتن تو ای ماه بهترین اندوه و هراس را یکباره در دل انداخته و چینی چشم، بهمراه سینی اسپند و قرآن به بدرقه ات آمده، پشت سرت آب میریزد و دل اندوه از رفتن تو دارد و جان، هراس حفظ امانت تو را که در جریان یک ماه بندگی، آن را از تو گرفته است. وداع ای ضیافت الهی!

مهربان پروردگارا ! به پاسداشت مهرورزی تو روزه گرفتم و حال به نماز فطرت پاک می روم و در آبی رحمتت روح و جان می شویم و در این لحظه های سبز استجابت، شاخه های نخل آرزو را در دست میگیرم و ظهور موعود آخرین را از تو میخواهم و امید دارم که آن را عیدی این روز بزرگ قرار دهی.

واژه «عید» از ریشه عود گرفته شده ‏و به معناى بازگشت است، و واژه «فطر» از فطرت‏ گرفته شده و به معناى سرشت است.

بنابراین عید فطر؛ یعنى بازگشت‏ به فطرت و سرشت.

بازگشت از این نظر که آیا رابطه ما با فطرت پاک انسانى به طورصحیح برقرار است‏ یا نه؟

آیا آن اعماق روح و فطرت پاکى که خداوند به ما داده و بر اثرحجاب‏هاى ‏جهل، انحراف و گناه، زنگار بر رویش نشسته، در کلاس ماه رمضان زنگارها زدوده‏ شده‏اند یا نه؟ که اگر چنین است ‏باید ابتداى نجات وآغاز پیروزى بر طاغوت نفس را در نماز عید فطراعلام بدارند و جشن بگیرند.

به عنوان این که: آن چه را در ماه‏ رمضان آموخته‏اند و در راه خودسازى و بهسازى به کار برده‏اند ابراز بدارند، با کلمات و حرکات، بلکه در قلب و درون، با تمام وجود و احساس، و با شعارآمیخته با شعور و فریاد برون و درون که: «الله اکبر، الله اکبر، لا اله الا الله و الله اکبر ولله الحمد والحمدلله على ما هدانا وله الشکرعلى ما اولانا؛ خدا بزرگتراز آن است که توصیف ‏گردد.

آرى چنین است، معبودى جز خداى یکتا و بى‏همتا نیست، و خدا بزرگتراز آن ‏است که وصف شود، حمد و سپاس اختصاص به ذات پاک خدا دارد به خاطر آن که ما را در راستاى پاکسازى و بهسازى هدایت کرده، و شکر او را که جمعیت ما و امت ما را برترین جمعیت و امت قرار داده است.»

رمضان اندک اندک پایان مى‏پذیرد، و به ‏انتهاى خود مى‏رسد، مسلمانان درمکتب رمضان و روزه، در پرتو آیات قرآن و نیایش‏ها وتقویت صبرواراده، پس از فراگیرى و آموزش به خودسازى پرداخته‏اند؛ اینک جشن ‏مى‏گیرند که در راه پر دست‏انداز جهاد اکبر، با گام‏هاى استوار عبور کرده‏اند و به ‏مقصود رسیده‏اند.

چرا که براى انسان بازگشت ‏به خویشتن، فرا رسیدن بهارمعنویت ‏است؛ مانند درختانى که پس ازگذران زمستان سرد، به بهار رسیده‏اند و در مسیرحرکت قرار گرفته‏اند، به راستى چه عیدى شیرین‏تر و چه پیروزى‏اى شکوهمندتر از بازگشت ‏به خویشتن، و پیروزى برطاغوت نفس اماره؟
که فطرت را زیر پاى سهمگین خود منکوب کرده است

اداره کل آموزش و پژوهش واحدمرکزی خبر